Τα κυρίαρχα μπλοκ εξουσίας και οι παγκόσμιες ανακατατάξεις

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκαν δύο υπερδυνάμεις, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ, οι οποίες, τα χρόνια που ακολούθησαν, επιδόθηκαν σε μια κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών, παγκόσμιας πολιτικής επιρροής και κρατικών συνασπισμών. Αρχικά δημιουργήθηκε ο Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου(NATO) το 1949, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και με τη στήριξη παρηκμασμένων δυνάμεων όπως της Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, στον οποίο έχει προσχωρήσει μέχρι σήμερα σχεδόν το σύνολο των κρατών της “Δύσης”. Το 1957, ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα(ΕΟΚ) σε μια προσπάθεια ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, πάντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ, οι οποίες πίεζαν, από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα ευρωπαϊκά κράτη για οικονομική και στρατιωτική συνεργασία για την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής απειλής(Σχέδιο Μάρσαλ). Για τη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ ιδρύθηκε ένας οργανισμός, ο οποίος το 1961 μετεξελίχθηκε στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης(ΟΟΣΑ) με τη συμμετοχή και μη ευρωπαϊκών κρατών.

Στον αντίποδα, ως απάντηση, η ΕΣΣΔ, 1955, ιδρύει τη Συνθήκη της Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας, γνωστότερη και ως Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μέλη της οποίας ήταν σχεδόν το σύνολο των “κομμουνιστικών” κρατών του λεγόμενου Ανατολικού Μπλοκ.

Μετά τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ , το 1991, ακολούθησε και η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Πέντε χρόνια αργότερα το 1996, υπογράφεται συνθήκη μεταξύ Καζακστάν, Τατζικιστάν, Κιργιζίας, Κίνας και Ρωσίας, γνωστοί και ως Οι πέντε της Σαγκάης, για τη διευθέτηση των συνοριακών διαφορών και την από κοινού αντιμετώπιση διάφορων ζητημάτων. Το 2001 συγκεκριμενοποιήθηκαν οι σκοποί του εγχειρήματος αυτού μέσα από την ίδρυση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης(ΟΣΣ). Ανάμεσα στους στόχους του ΟΣΣ είναι η ανάπτυξη συνεργασίας σε πολιτικό επίπεδο, στην οικονομία, το εμπόριο, την ενέργεια καθώς και η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, των αποσχίσεων και του εξτρεμισμού. Ο Ρωσοκινέζικος άξονας, όπως μαρτυρά και η διακήρυξη του Οργανισμού, στοχεύει ξεκάθαρα στη δημιουργία μιας νέας διεθνούς πολιτικής και οικονομικής τάξης, δηλαδή, στην επιστροφή σε ένα Διπολικό Διεθνές Σύστημα – που όμως αυτή τη φορά δεν γίνεται με ιδεολογικό προκάλυμμα – ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικούς-ιμπεριαλιστικούς πόλους, τον Ευρωαντλαντικό και τον Ρωσοκινέζικο/ Ευρασιατικό. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό σε γεωγραφικό επίπεδο η επιρροή του ΟΣΣ και πως αντανακλάται σε γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις να αναφέρουμε πως τα κράτη-παρατηρητές των διαδικασιών του ΟΣΣ είναι το Αφγανιστάν, η Λευκορωσία, το Ιράν και η Μογγολία ενώ “ειδικές σχέσεις” υπάρχουν με την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Καμπότζη, το Νεπάλ και τη Σρι Λάνκα ενώ λίγο πολύ όλα τα κράτη της περιοχής, είτε μεμονωμένα είτε μέσω άλλων οργανισμών (λ.χ. Ένωση Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών) διατηρούν γέφυρες συνεργασίας με τον Οργανισμό. Το 2017 το Πακιστάν, το οποίο είναι πυρηνική δύναμη και σημαντικός παράγοντας σε περιφερειακό/ημιπεριφεριακό επίπεδο καθώς και σε θέματα τρομοκρατίας και η Ινδία, επίσης πυρηνική και κατά γενική ομολογία “η επόμενη υπερδύναμη”, έγιναν πλήρη μέλη του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης και αναμένεται, σύντομα, και η ένταξη του Ιράν. Ένα αξιοσημείωτο γεγονός είναι πως λίγο μετά την αναγγελία του Οργανισμού για την είσοδο νέων κρατών μελών, το 2010, δήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν ως παρατηρητές στις εργασίες του η Συρία και η Αίγυπτος. Ιδιαίτερη σημασία έχει, για λόγους που θα αναπτύξουμε παρακάτω, πως η Τουρκία είναι ένα από τα κράτη-παρατηρητές του Οργανισμού και σημειωτέον το μοναδικό που είναι κράτος-μέλος του NATO. Παρά τις όποιες κόντρες μεταξύ των μελών του ΟΣΣ (βλ. Κίνα-Ινδία, Ινδία-Πακιστάν), η οικονομική ανάπτυξη προδιαγράφεται λαμπρή για τον Ρωσοκινέζικο άξονα αν αναλογιστούμε του ρωσικούς αγωγούς και την επαναλειτουργία του κινέζικου “Δρόμου του Μεταξιού” σε καθαρά διακρατικό- οικονομικό επίπεδο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και να κάνουμε μια αναφορά στις BRICS οι οποίες θα μπορούσαμε να πούμε πως λειτουργούν ανταγωνιστικά ως προς τον ΟΟΣΑ. Αρχικά οι BRICs(αρχικά των Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) πραγματοποίησαν την πρώτη επίσημη σύνοδο κορυφής τον Ιούνιο του 2009 αν και είχε ξεκινήσει πολιτικός διάλογος μεταξύ των τεσσάρων κρατών από το 2006. Στόχος τους όπως είχαν δηλώσαν είναι η δημιουργία μιας «δίκαιης, δημοκρατικής και πολυπολικής παγκόσμιας τάξης» και επί της ουσίας η αμφισβήτηση της μονοκρατορίας των ΗΠΑ. Στη σύνοδο που πραγματοποιήθηκε το 2010, έγινε πλήρες μέλος και η Νότια Αφρική κι ως εκ τούτου ο οργανισμός αυτός μετονομάσθηκε σε BRICS. Ο συγκεκριμένος οργανισμός προχώρησε στην ίδρυση δομών όπως είναι η Νέα Τράπεζα Ανάπτυξης και το Ταμείο Συναλλαγματικών Αποθεμάτων σε χρηματοπιστωτικό επίπεδο, στον αντίποδα των αμερικανοκίνητων ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Ένας τρίτος οργανισμός του μπλοκ αυτού είναι και η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση(ΕΟΕ). Η ΕΟΕ ιδρύθηκε το 2014 στα πρότυπα της ΕΕ και αποτελείται από τα, υπό ρωσικής επιρροής, κράτη της Λευκορωσίας, του Καζακστάν, της Αρμενίας και του Κιργιστάν και φυσικά την ίδια τη Ρωσία. Στη Ουκρανία το λεγόμενο “Μαιντάν” ξέσπασε το 2013 όταν ο τότε πρόεδρος, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, απέρριψε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στην ΕΕ, υπέρ των διαδικασιών ένταξής της, στην Ευρασιατική Τελωνειακή Ένωση, της οποία μετεξέλιξη είναι η ΕΟΕ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, του ξένου Τύπου, αναμένεται στα τέλη Απριλίου η υπογραφή της συμφωνίας για εγκαθίδρυση ζώνης ελεύθερων συναλλαγών ανάμεσα στην ΕΟΕ και την Σερβία, η οποία αν και υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ και κόντρα στις σχετικές οδηγίες που εκδίδει(η Ευρωπαϊκή Ένωση), αυξάνει τις εξαγωγές της και τις επαφές της με τη Ρωσία. Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με δημοσιεύματα, η συμφωνία προβλέπει επενδύσεις σε υποδομές, ενέργεια, αγροτικές συμφωνίες, αμυντικά συστήματα, εκπαίδευση και τουρισμό, συμβόλαια για την κατασκευή ενός νέου σιδηροδρόμου, την ένωση της Σερβίας με τον TurkStream, την παράδοση ρωσικών αρμάτων μάχης Τ-72 καθώς και αντιαεροπορικών συστημάτων, σε μια προσπάθεια της Ρωσίας για αύξηση της επιρροής της στα Βαλκάνια.

Οι τρεις παραπάνω οργανισμοί που αναφέραμε(ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης, οι BRICS και η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση) πραγματοποίησαν κοινή σύνοδο τον Ιούλιο του 2015.

Τα όσα, συνοπτικά, παραθέτουμε παραπάνω, δεν είναι είναι τίποτα περισσότερο από γεγονότα. Μελετώντας τα, μπορούμε να αντιληφθούμε τις παγκόσμιες ανακατατάξεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, πως το πεδίο σύγκρουσης των δύο κυρίαρχων μπλοκ εξουσίας, είτε σε γεωπολιτικό, είτε σε γεωστρατηγικό, είτε σε καθαρά οικονομικό επίπεδο, έχει μεταφερθεί και στα «σύνορα» τους. Για του λόγου το αληθές έχουμε τα παραδείγματα του πολέμου στην Ουκρανία ανάμεσα σε ρωσόφιλους και δυτικόφιλους, την προσπάθεια από την μεριά των ΗΠΑ να εκμεταλλευτούν την Αραβική Άνοιξη, άλλες φορές με επιτυχία, όπως στην Αίγυπτο, άλλες πάλι χωρίς επιτυχία, όπως στη Συρία. Δεδομένης της ασταθούς στάσης της Τουρκίας και του ρόλου που καλείται το ελληνικό κράτος να αναλάβει από εδώ και πέρα γίνεται αντιληπτό πως θα βρεθούμε σε βάθος χρόνου στην “καρδιά των εξελίξεων”.

 

Η ένταξη της Ελλάδας στο NATO, και η εν εξελίξει αναβάθμιση του ρόλου της

Η Ελλάδα έγινε μέλος του NATO το 1952 επί πρωθυπουργίας Νικολάου Πλαστήρα, ο οποίος σημειωτέον, ανέλαβε τα καθήκοντά του μετά τα Δεκεμβριανά του 1944, όπου κατά την επικύρωση της συμφωνίας στην ελληνική Βουλή δήλωσε πως: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό».

Η πρόσδεση στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης και ειδικά στο άρμα των ΗΠΑ, δεν ήρθε προφανώς από το πουθενά. Όπως αναφέραμε πιο πάνω, ο δρόμος στρώθηκε με το “Σχέδιο Μάρσαλ” και την “προσφορά” οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας, με όρους που επέβαλαν οι ίδιες οι ΗΠΑ, για την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής απειλής. Από τα πρώτα κράτη που δέχτηκαν αυτή τη “βοήθεια” ήταν και η Ελλάδα λόγω του Εμφυλίου Πολέμου(Δόγμα Τρούμαν).

Αργότερα το Ελληνικό κράτος αποχωρεί από το στρατιωτικό σκέλος του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, επανέρχεται όμως έξι χρόνια αργότερα, το 1980, περίπου δύο μήνες πριν την ένταξή του στην ΕΟΚ.

Αυτά ως ένα μικρό/συνοπτικό ιστορικό για την ένταξη της Ελλάδας στο NATO ώστε να γίνει αντιληπτή και η καραμέλα περί ”παραδοσιακού συμμάχου των ΗΠΑ” και υπό ποιες συνθήκες χτίστηκε η “συμμαχία” αυτή . Ερχόμενοι στο σήμερα και ύστερα από 67 χρόνια πρόσδεσης στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, η Ελλάδα είναι πιο χρήσιμη από ποτέ.

H Εθνική Αμυντική Στρατηγική(National Defense Strategy) είναι η έκθεση του υπουργείου Αμύνης των ΗΠΑ, για τις διεθνείς εξελίξεις και προσφέρει στρατιωτικές επιλογές στην αμερικανική διπλωματία ώστε να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος. Οι εκθέσεις αυτές, συμπερασματικά, υιοθετούνται ως δόγμα για την (μακροπρόθεσμη)εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η τελευταία Εθνική Αμυντική Στρατηγική του 2018 (η προηγούμενη ήταν του 2008) αναφέρει μεταξύ άλλων πως “Είναι ολοένα και πιο σαφές ότι η Κίνα και η Ρωσία θέλουν να διαμορφώσουν έναν κόσμο σύμφωνα με το αυταρχικό τους πρότυπο – κερδίζοντας την εξουσία σε σχέση με τις οικονομικές, διπλωματικές και αποφάσεις ασφαλείας των άλλων εθνών”. Επίσης “Ακόμα μία αλλαγή στο στρατηγικό περιβάλλον είναι μια ανθεκτική αλλά αποδυναμωμένη διεθνής τάξη μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.” […] “Η Κίνα και η Ρωσία υπονομεύουν τώρα τη διεθνή τάξη μέσα από το σύστημα εκμεταλλευόμενοι τα οφέλη του, ενώ παράλληλα υπονομεύουν τις αρχές(του συστήματος)”, ενώ καταλήγει στο ό,τι “μακροπρόθεσμοι στρατηγικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα και τη Ρωσία είναι οι κύριες προτεραιότητες για το Υπουργείο και απαιτούν τόσο αυξημένες όσο και συνεχείς επενδύσεις, λόγω του μεγέθους των απειλών που δημιουργούν για την αμερικανική ασφάλεια και ευημερία σήμερα, καθώς και των δυνατοτήτων αύξησης των απειλών αυτών στο μέλλον”. Αφού λοιπόν συνεχίζει για την επιβεβλημένη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και την αναβάθμιση του στρατιωτικού υλικού, καταλήγει σε προτάσεις για τα κράτη συμμάχους/εταίρους.

Όσον αφορά το ελληνικό κράτος λοιπόν, υπάρχει μια εν εξελίξει νατοϊκή αναβάθμιση του ρόλου του σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και της στρατηγικής του σημασίας που αποκτά όσον αφορά των ενεργειακών σχεδιασμών.

Οι γενικότεροι σχεδιασμοί, θεωρούμε πως συμπυκνώνονται στη συνάντηση κορυφής μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, στις 20 Μαρτίου και τα όσα απορρέουν από αυτή. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε (υπό την) παρουσία του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ γεγονός που δείχνει την άμεση εμπλοκή τους(ExxonMobil) και τη διασφάλιση των συμφερόντων τους όσον αφορά τα μεγάλα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής. Η κοινή δήλωση των εκπροσώπων των τεσσάρων κρατών αναφέρει πως “οι ΗΠΑ στηρίζουν τον τριμερή μηχανισμό που δημιούργησε το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος, σημειώνοντας τη σημασία της αυξανόμενης συνεργασίας ” και συνεχίζει “Οι ηγέτες συμφώνησαν να αυξήσουν την περιφερειακή συνεργασία, να στηρίξουν την ενεργειακή ανεξαρτησία και ασφάλεια, και να αμυνθούν ενάντια σε εξωτερικές κακές επιρροές στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή”.

Η στρατιωτική συνεργασία της τοπικής αυτής συμμαχίας έχει ήδη ξεκινήσει, με κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και πολεμικές ασκήσεις με το έτερο μαντρόσκυλο της περιοχής, το Ισραήλ. Μάλιστα συμφωνήθηκε και η εγκατάσταση ισραηλινού ραντάρ, με την ονομασία Over The Ηοrizon, στην ανατολική Κρήτη και στο οποίο, αρχικά, θα απασχολείται ισραηλινό προσωπικό. Αποστολή του θα είναι η επιτήρηση του θαλάσσιου και εναέριου χώρου της Ανατολικής Μεσογείου, βαθιά μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ τουρκικές εφημερίδες αναφέρουν πως θα έχει δυνατότητα ελέγχου μέχρι τα Δαρδανέλια.

Η συμμαχία αυτή έχει ως σημείο αναφοράς την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού EastMed με τον οποίο οι ΗΠΑ στοχεύουν, έως το 2025, να σπάσουν το μονοπώλιο της Ρωσίας στην προμήθεια φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Η επιλογή αυτή από μεριάς των ΗΠΑ δεν είναι απλώς ένα έργο οικονομικού ενδιαφέροντος αλλά αποτελεί μια στρατηγική επιλογή, στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ένα μόνο κομμάτι του οικονομικού πολέμου, με κομβικό σημείο την απαγκίστρωση της ενεργειακής εξάρτηση της Ευρώπης. Εν κατακλείδι, προωθείται μια πολυεπίπεδη οικονομική συνεργασία τόσο σε γεωστρατηγικό επίπεδο(προσδιορισμός ΑΟΖ), όσο και ενεργειακά(αγωγός EastMed) και σε κατασκευαστικά έργα(πρόταση για συμμετοχή ΣΤΑΣΥ στην κοινοπραξία για την κατασκευή γραμμής μετρό που περνά από κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη).

Η αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού κράτους, είναι σε άμεση συνάρτηση με τους τριγμούς και τους κρατικούς ανταγωνισμούς που έχουν οξυνθεί στα ανατολικά σύνορα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Σε αυτή την κατάσταση συμβάλουν, όπως αναφέραμε προηγουμένως, οι επαφές Τουρκίας – Ρωσίας, η συμμετοχή της Τουρκίας στις διαδικασίες του ΟΣΣ, ως κράτος-παρατηρητής και η ένθερμη υποστήριξη από μεριάς της Κίνας για την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στον Οργανισμό και φυσικά η προσπάθειά της να ασκήσει αυτόνομη πολιτική όσον αφορά τον πόλεμο στη Συρία. Επιπλέον η ενδεχόμενη απειλή σύνδεσης Συρίας και Αιγύπτου αντιμετωπίστηκε, εν μέρει, με την επιβολή στρατιωτικής Χούντας(φιλοαμερικάνικης) στην Αίγυπτο το 2013 και την προσπάθεια εγκαθίδρυσης φιλοδυτικού καθεστώτος στη Συρία το 2011, εκμεταλλευόμενοι τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης.

Όσον αφορά την περιοχή των Βαλκανίων, η Ελλάδα συμμετέχει σε περιπολίες του εναέριου χώρου της Αλβανίας(2009), της Βουλγαρίας(2014), του Μαυροβουνίου(2018) και αναμένεται να γίνει το ίδιο και με την (πλέον) Βόρεια Μακεδονία. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως το ελληνικό κράτος αποτελεί το μακρύ χέρι του ΝΑΤΟ στην περιοχή και ότι πρωτοστατεί στην νατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων, αναλαμβάνοντας και ρόλο τοποτηρητή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως είναι στη δεύτερη θέση στο ΝΑΤΟ όσον αφορά τις αμυντικές δαπάνες, με πρώτη τις ΗΠΑ.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια γίνεται και η δημιουργία νέων αλλά και η αναβάθμιση/επέκταση των ήδη υπαρχουσών βάσεων, κάτι που γίνεται επιτακτικό με την πρόθεση των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη μεγάλη βάση που διατηρούσαν στο Ιντζιρλίκ της Τουρκίας. Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν πληροφορίες για επέκταση της Σούδας, την αναβάθμιση της Ανδραβίδας και του Άραξου, τη δημιουργία βάσεων στρατιωτικών και κατασκοπευτικών drones στη Λάρισα, τη δημιουργία βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη(που θα είναι και το τερματικό υγροποιημένου αερίου), ενώ στην ατζέντα υπάρχει η Σύρος και η Κάλυμνος και συζητιέται για την Κάρπαθο.

Με αυτά τα δεδομένα, και αν συνυπολογίσουμε και την μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο(αγωγοί TAP, EastMed), δεν μας προκαλούν καμία έκπληξη οι πρόσφατες δηλώσεις, του Τζέφρι Πάιατ, πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, πως “Η Ελλάδα είναι κρίσιμος σύμμαχος στον ανταγωνισμό ΗΠΑ με Ρωσία και Κίνα” […] “Είμαστε στην ευχάριστη θέση, να δούμε ότι η Ελλάδα θα αναδειχθεί για άλλη μια φορά ως ηγέτης – ένας πυλώνας περιφερειακής σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο”.

Για να έχουμε όμως μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, θα πρέπει να δούμε και να συνδέσουμε τα γεγονότα από το πολιτικο-στρατιωτικό πεδίο με τα δεδομένα που έχουμε από το πολιτικο-οικονομικό πεδίο. Χωρίς να επεκταθούμε, θα σημειώσουμε πως σύμφωνα με δήλωση του Τζέρι Ράις, εκπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου(ΔΝΤ), η εποπτεία της Ελλάδας θα συνεχιστεί, με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων. Η οικονομική κρίση είχε σαν αποτέλεσμα να απολεσθεί κάθε έννοια κυριαρχίας όσον αφορά τη δημόσια περιουσία, η οποία παραδόθηκε στους δανειστές και την εκχώρηση της εκτελεστικής εξουσίας σε ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ μιας και οποιαδήποτε πολιτική απόφαση (που επηρεάζει τα οικονομικά της χώρας) πρέπει να έχει την έγκριση των υπερεθνικών, οικονομικών και πολιτικών ελίτ.

Συμπερασματικά, η Ελλάδα έχει προσδεθεί οικονομικά και στρατιωτικά, στον δυτικό ιμπεριαλισμό και έχει μετατραπεί σε ένα προτεκτοράτο, σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του, με άμεσο σκοπό την οχύρωση των ανατολικών συνόρων και την επίβλεψη της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

 

Διεθνιστικός – ταξικός αγώνας, άμεσοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι των αναρχικών

Το ότι η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα προτεκτοράτο, μια αποικία χρέους, δεν αθωώνει σε καμιά περίπτωση την εγχώρια αστική τάξη και τους πολιτικούς διαχειριστές του καθεστώτος. Τουναντίον, στο παρόν παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, με τις σχέσεις αλληλεξάρτησης που το διέπουν, τα αναπτυγμένα και αναπτυσσόμενα καπιταλιστικά κράτη ασκούν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους πολιτικές με άμεσα, προς αυτά, οφέλη. Αυτό πρακτικά σημαίνει σύνδεση(αν όχι ταύτιση) των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, με τα συμφέροντα των διεθνών και υπερεθνικών ελίτ. Εξ ου και η ευθυγράμμιση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων στις επιταγές των δανειστών και την συμμετοχή τους στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ.

Ο πόλεμος όμως έχει ξεκινήσει και στο εσωτερικό της χώρας. Με την επιβολή των Μνημονίων και την επιτήρηση από τους υπερεθνικούς θεσμούς, οι πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που επεβλήθησαν για να διασωθεί το σύστημα, ήταν η έναρξη ενός κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Η έναρξη της οικονομικής κρίσης μας βρήκε απροετοίμαστους και εν τέλει η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, διέσπασε και αποδιοργάνωσε τον αναρχικό χώρο όσο και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να ήλπιζαν σε κάποιου είδους αντίσταση.

Ερχόμενοι στο σήμερα και με τις εξελίξεις να τρέχουν, φαίνεται, για ακόμα μία φορά, η αναγκαιότητα της οργάνωσηςκαι η επιτακτικότητα για τη σύσταση ενός επαναστατικού ρεύματος με ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικό και αντικρατικό χαρακτήρα. Ένα επαναστατικό αναρχικό ρεύμα το οποίο θα παράξει θέσεις, θα αποκρυσταλλώσει τις στρατηγικές και τους στόχους μας, με ταξικό πρόσημο, θα παρεμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή και θα έχει να παρουσιάσει μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών υποθέσεων, συνδέοντας την επαναστατική θεωρία του χθες με τις σημερινές συνθήκες. Σκοπός των αναρχικών είναι η οργάνωση για την επαναστατική προοπτική με όρους προεικόνισης της αντιιεραρχικής κοινωνίας που θέλουμε πάνω στις αρχές της ισότητας, της ελευθερίας της αλληλεγγύης.

Η επαναστατική προοπτική και η Κοινωνική Επανάσταση να γίνουν οι στόχοι της Αναρχίας. Κι αν μας φαντάζει κάτι μακρινό, η Επανάσταση στη Ροζάβα έρχεται να διαψεύσει όλους τους απολογητές του Τέλους της Ιστορίας.

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, η Συρία βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Εκεί ακριβώς το κουρδικό επαναστατικό κίνημα πήρε τα όπλα, απορρίπτοντας τις κρατικίστικες λογικές και εφάρμοσε τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό που επεκτάθηκε και σε περιοχές στις οποίες δεν κατοικούνε Κούρδοι. Αυτό το επαναστατικό εγχείρημα, στη βόρεια και ανατολική Συρία, απορρίπτει τη σύσταση του έθνους-κράτους και το ίδιο το κράτος ως ρυθμιστή των κοινωνικών υποθέσεων. Αντίθετα εφαρμόζει τον φεντεραλισμό για την ειρηνική συμβίωση όλων των εθνοτήτων της περιοχής και έχει μεταφέρει την εξουσία στη βάση, δίνοντας έτσι τη διαχείριση των κοινωνικών και οικονομικών υποθέσεων στις κομμούνες και τις λαϊκές συνελεύσεις. Πέρα από αυτό, αποτελεί πρότυπο για την έμπρακτη γυναικεία απελευθέρωση και για την οικολογική διαχείριση της παραγωγής.

Δεν έχουμε σκοπό να εξιδανικεύσουμε, ούτε να παρουσιάσουμε ότι όλα είναι τέλεια στο επαναστατικό εγχείρημα στη Βόρεια Συρία. Από την άλλη δεν είμαστε ιδεαλιστές ώστε να αναζητάμε πρότυπα ¨καθαρών¨ επαναστάσεων. Η αλήθεια είναι, παρά τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να υπάρχουν, πως η Επανάσταση στη Ροζάβα-Βόρεια Συρία είναι η Επανάσταση της εποχής μας και αυτήν θα πρέπει να έχουμε ως σύγχρονο σημείο αναφοράς.

Βάσει των παραπάνω, μόνο ένα ένοπλο επαναστατικό κίνημα, προερχόμενο από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι ικανό να μας οδηγήσει στην αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες: της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του NATO, να επιβάλει στάση πληρωμών προς ΕΚΤ και ΔΝΤ και την κατά μέτωπο σύγκρουση με την εγχώρια αστική τάξη και τους συμμάχους της, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η Κοινωνική Επανάσταση είναι μονόδρομος για τη διασφάλιση της ειρήνης και της αρμονικής συνύπαρξης των λαών, την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Είναι η μοναδική λύση για μια κοινωνία οικονομικής ισότητας, πολιτικής ελευθερίας, συλλογικής διαχείρισης των μέσων παραγωγής. Για την οικοδόμηση της ακρατικής και αταξικής κοινωνίας και την εγκαθίδρυση του ελευθεριακού κομμουνισμού.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΔΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΎΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

ΠΟΥ ΓΕΝΝΟΥΝ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ – ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις δράσεις που καλέστηκαν από τον Συντονισμό συλλογικοτήτων, ομάδων, συντρόφων-συντροφισσών στην Αθήνα.

1. Σάββατο, 30 Μαρτίου στις 13.00: Συγκέντρωση στο υπουργείο Εξωτερικών (Βασ. Σοφίας 1)
2. Σάββατο 6 Απριλίου στις 13.00: Συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος και Διαδήλωση στην πρεσβεία των ΗΠΑ.
3. Σάββατο 13 Απρίλη: στήριξη – συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ενάντια στις πολεμικές βάσεις και τις στρατιωτικές υποδομές του ΝΑΤΟ.

 

 

 

 

Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών
agitproplibcomα[at]riseup.net