Διεθνισμός, Κοινωνική Ισότητα και Αντιιμπεριαλισμός (vol.1)

Τα Στοιχεία της Κοινωνικής Επανάστασης

Λοιπόν, πώς προτείνουν αυτοί οι αναρχικοί να αλλάξει η κοινωνία; Δεν συμφωνούν πάντα πάνω στη στρατηγική – αυτό είναι ένα ζήτημα με το οποίο θα καταπιαστούμε σε επόμενα κεφάλαια. Συνεπώς, η στρατηγική δεν μπορεί να αποτελεί χαρακτηριστικό βάσει του οποίου ορίζεται ο αναρχισμός. Αυτό που ήταν πάντοτε κοινό στους αναρχικούς ήταν ένα πλαίσιο αρχών, το οποίο σχηματίζουν στρατηγικές και τακτικές: η ταξική πάλη, ο διεθνισμός, ο αυτοκαθορισμός, ο αντικρατισμός και η αντίθεση προς την εξουσία.

Ι. Οι Λαϊκές Τάξεις

Όπως είναι ξεκάθαρο από τη συζήτηση που προηγήθηκε, οι αναρχικοί αντιλαμβάνονται τον αγώνα των λαϊκών τάξεων – της εργατικής τάξης και των αγροτών – ως κινητήρια δύναμη της αλλαγής. Θα ήταν μάταιο να περιμένει κανείς από την άρχουσα τάξη να δράσει ενάντια στα ίδια της τα προστατευόμενα από το υπάρχον σύστημα, οργανωμένα συμφέροντα. Ακόμη και όταν οι άρχουσες τάξεις καταπιέζονται από άλλες άρχουσες τάξεις και ισχυρά κράτη, τα συμφέροντά τους βρίσκονται στην επέκταση των δικών τους περιθωρίων εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Ο ταξικός αγώνας από τα κάτω – που παίρνει ριζοσπαστικά δημοκρατικές μορφές και διεξάγεται μακριά από το κράτος και ενάντια σε αυτό, στοχεύοντας στην αντικατάσταση του καπιταλισμού και του κράτους από τη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τη συλλογική και συμμετοχική λήψη αποφάσεων και τον διεθνή, ομοσπονδιακό και αυτοδιευθυνόμενο σοσιαλισμό – βρίσκεται στην καρδιά του αναρχισμού. Continue reading

Το Νόημα του Αναρχισμού: Συζητώντας τη βιβλιογραφία

Θέλουμε να μελετήσουμε τις ιδέες και την ιστορία της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης από την εποχή της ανάδυσης της. Πρόκειται για μια παράδοση με πλούτο ιδεών και με τεράστιο αντίκτυπο στην ιστορία των εργατικών κι αγροτικών κινημάτων, καθώς και στην Αριστερά γενικότερα. Αν και η ευρύτερη αναρχική παράδοση έχει κερδίσει μεγάλη προσοχή τα τελευταία χρόνια, λόγω του εξέχοντος ρόλου των αναρχικών στο κίνημα της «αντιπαγκοσμιοποίησης» και της αναγέννησης των συνδικαλιστικών ρευμάτων, οι ιδέες και η ιστορία της δεν είναι ευρέως γνωστές σήμερα. Σε πολλές περιστάσεις, οι προσπάθειες για μια σωστή εκτίμηση των ιδεών και των δραστηριοτήτων του κινήματος έχουν επισκιαστεί από αρνητικά διακείμενους διανοούμενους και από τα Μ.Μ.Ε., όμως το πρόβλημα είναι ακόμη βαθύτερο. Ακόμη και ορισμένες εργασίες που έχουν συνταχθεί από συμπαθούντες συχνά παρανοούν τον πυρήνα των ιδεών του και υποτιμούν την ιστορική έκταση της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης.

Απορρίπτουμε την αντίληψη ότι προσωπικότητες όπως ο Γουίλιαμ Γκόντγουιν (1756-1836), ο Μαξ Στίρνερ (1806-1856), ο Προυντόν, ο Μπέντζαμιν Τάκερ (1854-1939) και ο Λέων Τολστόι (1828-1910) αποτελούν τμήματα της ευρύτερης αναρχικής παράδοσης. Αντίστοιχα, απορρίπτουμε την αντίληψη ότι μπορούν να εντοπιστούν αναρχικές τάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Το αναρχικό κίνημα αναδύθηκε μόλις τη δεκαετία του 1860, ως μία τάση του σύγχρονου εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος. Αν και αποκλείουμε τον Γκόντγουιν και τους υπολοίπους, για λόγους που θα γίνουν εμφανείς στη συνέχεια, συμπεριλαμβάνουμε κάτω από τον τίτλο «ευρύτερη αναρχική παράδοση» συνδικαλιστές όπως ο Ντανιέλ Ντε Λεόν (1852-1914), ο Τζέιμς Κόνολι (1868-1916) και ο Ουίλλιαμ «Big Bill» Χέιγουντ (1869-1928). Όμως, οι βασικές προσωπικότητες που όρισαν τον αναρχισμό και το συνδικαλισμό ήταν ο Μπακούνιν (1814-1876) και ο Κροπότκιν (1842-1921). Continue reading

Μεξικάνικη Επανάσταση (1910 – 1920): Ο μισητός δικτάτορας Πορφύριο Ντιάζ, ο Πάντσο Βίλα και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα

Το 1910 το Μεξικό ξεσηκώνεται για να διώξει το μισητό δικτάτορα Πορφύριο Ντίαζ. O Nτίαζ θα ηττηθεί αλλά ο συνασπισμός των επαναστατών που θα τον εκδιώξει θα διαλυθεί αμέσως μετά την πτώση του και οι αλλοτινοί «σύμμαχοι» θα πολεμήσουν μεταξύ τους μέχρι την τελική επικράτηση του αστού Καρράντζα. Η επανάσταση θα κρατήσει πολλά χρόνια και θα σημαδευτεί από εξαιρετική βία και την εμπλοκή των ΗΠΑ.

Το πιο σημαντικό όμως γεγονός της επανάστασης είναι ότι θα βοηθήσει στο να αναδυθούν οι έντονες κοινωνικές διεκδικήσεις του Μεξικάνικου λαού. Όπως και άλλες επαναστάσεις της εποχής που στρέφονταν ενάντια σε απολυταρχικά καθεστώτα, η Μεξικάνικη θα βασιστεί σε μία συμμαχία μεταξύ δημοκρατών αστών (που επιδιώκουν τη δημοκρατία και δε σκοτίζονται ιδιαίτερα για τη φτώχεια του λαού) και γνήσιων κοινωνικών σοσιαλιστών που θα επιζητήσουν τον ταξικό πόλεμο. Στην τελευταία κατηγορία και ειδικά για την περίπτωση του Μεξικού ξεχωρίζουν οι Μεξικάνοι αναρχικοί. Continue reading

Μπακούνιν για Αντι-ιμπεριαλιστές

Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ

Για τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό, ο Μιχαήλ Μπακούνιν [1814-1876] δεν έχει τίποτα συγκεκριμένο να πει. Αυτό δεν είναι περίεργο, διότι ο ιμπεριαλισμός στη σύγχρονη μορφή του δεν είχε ακόμη εμφανιστεί· εκτός αυτού, η εναντίωση στον ιμπεριαλισμό από έναν επαναστάτη είναι αυτονόητη. Αλλά νομίζω ότι τα γραπτά του Μπακούνιν μπορούν να είναι χρήσιμα στους αντί-ιμπεριαλιστές με διάφορους τρόπους. Πρώτον, λόγω της γενικής άποψης που είχε ο Μπακούνιν για την ουσία του επαναστατικού αγώνα και των αντιλήψεών του για τον φεντεραλισμό και το κράτος. Δεύτερον λόγω των δραστηριοτήτων του κατά τη δεκαετία του 1840. Continue reading

Απαραίτητες διευκρινίσεις για την αποκατάσταση της σκέψης του Μιχαήλ Μπακούνιν

Η επανάληψη όλων των χονδροειδών ανοησιών, που έχουν ειπωθεί για τον Μπακούνιν με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από τον θάνατό του, απαιτεί εκτενή ανάλυση. Χωρίς κανένα δισταγμό, τα πρωτεία της διαστρέβλωσης τα κατέχει ο Ζακ Ντικλό, πρώην επικεφαλής του ΡCF (Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα), ο οποίος αφιέρωσε ένα ογκώδες βιβλίο εκατοντάδων σελίδων στη σχέση Μαρξ-Μπακούνιν· ένα βιβλίο που αποτελεί αριστούργημα μυθοπλασίας. Έφθασε πλέον η στιγμή να συντάξουμε έναν κατάλογο με τις διαστρεβλώσεις σχετικά με τον Μπακούνιν. Μπορεί ο Ντικλό – όσο κι ο ίδιος ο Μαρξ – να κατέχει το θλιβερό αποκλειστικό δικαίωμα στη σκέψη του Μπακούνιν, όμως οι αναρχικοί είναι ασυναγώνιστοι στο ότι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ανεπίγνωστοι διαστρεβλωτές του. Από όσα κοινά έχουν οι δύο ηγέτες της Α’ Διεθνούς, το κυριότερο είναι ίσως ότι η σκέψη τους έχει παρερμηνευτεί από τους ίδιους τους μαθητές τους με παρόμοιο τρόπο. Εδώ, θέλουμε να ακολουθήσουμε το ξετύλιγμα αυτής της παρερμήνευσης των θέσεων του Μπακούνιν. Continue reading

Μια αναρχική άποψη για την εθνική απελευθέρωση

Επιλέξαμε να αναδημοσιεύσουμε το παρόν άρθρο (μια αναρχική κομμουνιστική ανάλυση) με αφορμή διάφορες (αυτοαποκαλούμενες) “αναρχικές” και “ελευθεριακές” απόψεις που ακούγονται τον τελευταίο καιρό όσον αφορά το Ισραήλ και την παλαιστινιακή αντίσταση που στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν στην εξίσωσή τους. Το παρόν άρθρο είναι ένα απόσπασμα του πρωτότυπου που αν και δεν αναφέρεται στην Παλαιστίνη αποτελεί, ωστόσο, σημαντικό μπούσουλα για τη θέση των αναρχικών τόσο στο παλαιστινιακό όσο και στη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Μέση Ανατολή. Continue reading

Οι Θεμελιώδεις Αρχές του Μπακουνισμού

Ψάχνοντας για νέες ομάδες αναρχικών της Λατινικής Αμερικής, συνέβη να ανακαλύψω ένα έγγραφο που νομίζω ότι είναι σημαντικό. Το “El Anarquismo Revolucionario: origen, evolution y vigencia …” το οποίο γράφτηκε από μια μεξικανική αναρχική ομάδα που ονομάζεται Organizacion Popular Anarquista Revolucionaria (OPAR)1. Συμμετέχουν στις “Θεμελιώδεις Αρχές του Μπακουνισμού”2. Το παρακάτω είναι μια σύντομη παρουσίαση της τάσης αυτής. (Τα Ισπανικά μου δεν είναι κι ότι καλύτερο, να με συγχωρεί το OPAR αν τους παρουσιάζω με λανθασμένο τρόπο ΣτΕ).

Ο Μπακούνιν ανέπτυξε τον επαναστατικό αναρχισμό από τον πρωτο-αναρχισμό του Προυντόν. Τα βασικά στοιχεία του αναρχισμού του Μπακούνιν ήταν η ανάγκη εμφύτευσης του(του Αναρχισμού δηλαδή) στα λαϊκά κινήματα και η οργάνωση της επαναστατικής μειοψηφίας. Αυτό το τελευταίο συνεπαγόταν τη δημιουργία μιας σφιχτής, καλά οργανωμένης, διεθνούς επαναστατικής οργάνωσης. Ο στόχος της επανάστασης ήταν η κατάλυση του καπιταλισμού και του Κράτους και να εισαγάγει αυτό που σήμερα αποκαλούμε Λαϊκή Εξουσία. Continue reading

Εσπεσιφισμός στην Βραζιλία: Μια συνέντευξη με την Αναρχική Ομοσπονδία του Ρίο ντε Τζανέιρο

Σχετικά με την ταυτότητα της FARJ αναφέρουμε επιγραμματικά πως πρόκειται για μια ειδική αναρχική οργάνωση που δραστηριοποιείται στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, η οποία ιδρύθηκε στις 30 Αυγούστου του 2003 και αναγνωρίζει την καταγωγή της στα έργα αγωνιστών όπως του Ideal Peres (1925-1995), του πατέρα του Juan Perez Bouzas (ή João Peres) (1899-1958) και του José Oiticica (1882-1957). Επίσης θεωρεί τον Αναρχικό Συνασπισμό (Aliança Anarquista) που ιδρύθηκε το 1918, και το Ελευθεριακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Partido Comunista), που ιδρύθηκε το 1919 (όχι το ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό κομμουνιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1922), ως οργανώσεις που επηρέασαν σημαντικά την ίδια. Ενώ θεωρεί επίσης ως ιστορικές αναφορές τα συνδικάτα που επηρεάστηκαν από τους αναρχικούς στις αρχές του 20ου αιώνα όπως την Εργατική Ομοσπονδία του Ρίο Ντε Τζανέιρο (Federação Operária do Rio de Janeiro – FORJ), η οποία ιδρύθηκε το 1906, καθώς και όλες τις αναζητήσεις για τον “κοινωνικό φορέα του αναρχισμού” που έλαβαν χώρα στις δεκαετίες του 1940 και 1950, και επίσης στις δράσεις που πραγματοποιήθηκαν από το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας. Continue reading

Επαναστατικός αναρχισμός και πολιτικά κόμματα

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχει επικρατήσει μια λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά τις απόψεις των αναρχικών για τα κόμματα. Στο κείμενο αυτό, ως επαναστάτες αναρχικοί, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε λίγο το θέμα.

Θα αρχίσουμε λέγοντας ότι η ιδεολογία μας έχει ρίζες στις φιλοσοφικές και πολιτικές ιδέες του Ρώσου επαναστάτη Μιχαήλ Μπακούνιν. Λέγοντας αυτό, πιστεύουμε ότι, ως μαχητής που θυσιάστηκε για την υπόθεση των εργαζομένων και, επομένως, εχθρός της αστικής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της κρατικής καταστολής, ο Μπακούνιν κατανόησε τέλεια την ιστορική ανάγκη για ένα επαναστατικό κόμμα το οποίο να αποτελείται από τα αφοσιωμένα εκείνα στοιχεία που θυσιάζονται για την επαναστατική υπόθεση και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της. Continue reading

Αγωνιστική Μειοψηφία: Το Ζήτημα της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης

Η ευρύτερη αναρχική παράδοση έχει υποστηρίξει με συνέπεια τη σημασία που έχουν οι ιδέες στην ελευθεριακή και σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της κοινωνίας, καθώς και την ανάγκη για μια «θεμελιώδη επαναξιολόγηση των αξιών» και για την αποτίναξη της «αρχής τής εξουσίας» από την καρδιά και το μυαλό των λαϊκών τάξεων¹. Για παράδειγμα, ακόμη και οι εξεγερσιακοί αναρχικοί αντιλαμβάνονταν ένοπλη δράση ως σημαντική κυρίως στο επίπεδο της αφύπνισης. Ο κεντρικός χαρακτήρας των ιδεών είναι χαρακτηριστικό στοιχείο και του αναρχισμού των μαζών, μέσα από την προώθηση μιας επαναστατικής αντικουλτούρας, την έμφαση που έδινε ο Μπακούνιν στον αναρχισμό ως «νέα πίστη», την «επαναστατική φαντασία» που προωθούσε ο Μαλατέστα, το πνευματικό έργο που προσέφεραν προσωπικότητες όπως ο Ρεκλύ, την ιδέα του Φόστερ για την αγωνιστική μειοψηφία κ.ο.κ. Continue reading